Սպասել ինչի՞ն, մինչև բանը բանից անցնի՞
Դեկտեմբերի 12-ից Արցախը շրջափակված է, իսկ մենք դեռ շարունակում ենք ծամել ու միմյանց շնորհավորել: Ազգ, ուշքի արի, քթիդ տակ ոճիր է նյութվում, իսկ դու կողքից օրերի հաշիվն ես ընդամենը պահում...
Հասկանալի է, ամեն կերպ խուսափում ենք նոր, արյունալի բախումից, բայց, ի վերջո, ո՞վ սահմանեց, որ հարցի միակ լուծումը անիմաստ սպասողականությունն է: Սպասել ինչի՞ն, մինչև բանը բանից անցնի՞: Մեծագոռգոռ քաղաքական ուժեր, նախկին ու ներկա ղեկավարներ, և, վերջապես, սփյուռքյան մեծախոս զանգված՝ ու՞ր եք, ինչու՞ եք օտարի պես լուռ հետևում իրադարձությունների ողբերգական ընթացքին: Շարժվեք, բողոքեք, պաշարեք միջազգային ազդեցիկ կազմակերպությունների գրասենյակները...
Փորձեք հիշել, թե նման իրավիօակներում իրենց ինչպե՞ս կպահեին թուրքը, քուրդը, հրեան, ամերիկացին. խաղաղ ցույցերից մինչև ճարահատյալ ահաբեկչություն, ընդհուպ՝ ինքնահրկիզում: Ազգ, ուշքի արի, դարձյալ զավակներիդ են թիրախավորել:
Հայկ Մարտիրոսյան